Η Ιερά Οδός ήταν βασικός οδικός άξονας της αρχαιότητας. Ξεκινούσε από την Ιερά Πύλη του τείχους της Αθήνας, στην περιοχή του Κεραμεικού και κατέληγε  στην Ελευσίνα, στο Ιερό της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Από την Ιερά Οδό διερχόταν η λατρευτική  πομπή προς την Ελευσίνα. Πριν την είσοδο στο Ιερό η πομπή των πιστών αναπαυόταν και ανασυντασσόταν σε κατάλληλο οίκημα, το Πομπείον.  Κατά μήκος της αρχαίας οδού υπήρχαν κήποι, οπωροφόρα δέντρα, ιερά της υπαίθρου, βωμοί, νεκροταφεία, ταφικά μνημεία. Η Ιερά Οδός ήταν επίσης σημαντικός εμπορικός δρόμος που ένωνε την Αθήνα με την Πελοπόννησο αλλά και την κεντρική Ελλάδα.  

Κύριος οδικός άξονας που συνέδεε την Αθήνα με το δήμο των Αχαρνών. Αποκαλύφθηκε την περίοδο 2000-2002 κατά τις εργασίες κατασκευής της Αττικής Οδού και του Προαστιακού Σιδηροδρόμου. Η αρχική φάση κατασκευής του αρχαίου δρόμου τοποθετείται στην κλασική εποχή (5^ος αι. π.Χ.). Η χρήση του συνεχίστηκε κατά τους επόμενους αιώνες μέχρι την εποχή μας.

Στα δυτικά του Αλεποχωρίου, στη θέση Μπούρι του Δήμου Μεγαρέων, εντοπίστηκαν το 1996 τα οικοδομικά κατάλοιπα ενός ιερού των αρχαϊκών χρόνων (7ος – 6ος αι. π.Χ.) αλλά και 12.000 αναθήματα, αριθμός που μαρτυρά τη λειτουργία ενός ιερού που προσέλκυε πλήθος προσκυνητών. Το είδος των αναθημάτων υποδηλώνει λαϊκή λατρεία μιας γυναικείας θεότητας, πιθανώς με χθόνιο χαρακτήρα και με θεραπευτική ικανότητα.

Στη μέση της πορείας της προς την Ελευσίνα, η Ιερά οδός συναντούσε το Ιερό της Αφροδίτης (σήμερα στην περιοχή Χαϊδαρίου, λίγο μετά τη Μονή Δαφνίου). Το Ιερό είναι γνωστό από αναφορά του περιηγητή Παυσανία κατά την περιγραφή της πορείας του προς την Ελευσίνα και ήταν σε χρήση από την κλασική έως και τη ρωμαϊκή περίοδο.